شخصیت حضرت زینب با دیگر زنان در كربلا, قابل مقایسه نیست .
می توان گفت بعد از امام حسین (ع)شخصیت دوم در این صحنه جاودانه ,حضرت زینب بود.
آن حضرت , دختر بزرگ امام علی بن ابی طالب (ع)و شخصیتی علمی و ایمانی محسوب می
شد.
او زنی بود كه دو فرزند خود به نام های عون و محمد را قبل از این كه پسران امام حسین به
میدان بروند, به میدان فرستاد. این دو برادر (محمد و عون ) نزد امام حسین (ع)(دایی شان )
آمدند و گفتند: به حق مادرت فاطمه زهرا! به ما اجازه بده به میدان برویم . امام (ع)اجازه داد.
این دو برادر با شجاعت عجیبی به دشمن حمله كردند تا به شهادت رسیدند. امام حسین (ع)به
بالین این دو نوجوان آمد و ایشان رابه سینه چسباند و كشان كشان به خیمه شهیدان برد. همه زنان
و كودكان بر بالای جنازه آن دو جمع شدند و گریه كردند, اما حضرت زینب حاضر نشد و
فرمود:می ترسم بالای جنازه كودكانم بیایم و از بی طاقتی گریه كنم و برادرم ناراحت شود.
از بین زنان حاضر در واقعه عاشورا, كسی مانند زینب ـ كه این قدر با شناخت عالی و با معرفت
باشد ـ وجود نداشت . او را عقیله بنی هاشم , عقیلة الطالبین ,عارفه , عالمه , محدّثه , فاضله ,
كامله , عابده آل علی لقب داده اند. این بانوی بزرگ دارای قوّت قلب , فصاحت زبان ,
شجاعت , زهد و ورع , عفاف و شهامت فوق العاده بود. او پیام آور كربلا, افشاگر ستمگری های
حكام اموی , سرپرست كاروان اسیران اهل بیت و مراقب امام زین العابدین بود. خطبه های آتشین
او در كوفه و شام ,احیاگر خون شهیدان بود. او را (قهرمان صبر)لقب داده اند.
صبح ازل طلیعه ایام زینب است پاینده تا به شام ابد نام زینب است
در راه دین لباس شهامت چون دوختندزیبنده آن لباس بر اندام زینب است
]با رزترین بُعد زندگی حضرت زینب , پاسداری از فرهنگ عاشورا بود, كه باخطابه های آتشینش ,
پیام خون شهیدان را به جهانیان رساند.
حضرت زینب از فصاحت و ادب برخوردار بود و هنگام مشاهده سربریده‌برادر, , بعدها در سوگ
امام حسین (ع)اشعاری با این مطلع سرود: « سلام بر كربلاو بر آرمیدگان آن دشت باد! كه روح
خدا در آن قبه ها و بارگاه ها است . جان هاى افلاكى و پاكى كه در زمین خاكى , مقدّس و
متعالى شدند. كربلا آرامگاه جوانمردانى است كه خدا را پرستیدند و در آن دشت ها و هامون ها
خفتند. سرانجام , گورهاى خاموششان را قبّه هایى افراشته در برخواهد گرفت و بارگاهى داراى
صحن هاى گسترده و بازخواهد شد».(1)
تبادل
لینک هوشمند
